Na lang zoeken heeft onze dochter haar plek gevonden!! Dit verhaal gaat over hoe onze dochter Lara (14 jaar) na lange tijd, diverse scholen en instanties haar plek heeft gevonden bij Interteach.
Door: Jessica, moeder van Lara
Al op de basisschool viel Lara op. Ze viel op omdat ze het bovengemiddeld goed deed, maar ze viel ook op omdat school veel van haar vroeg. Na een dag school was ze altijd erg moe. Zo kon ze eind van de dag exact vertellen wat iedereen aan had, hoe hun mimiek was en wat ze hadden gezegd. Ze werd vanaf het begin af aan gezien als een lieve, leergierige maar gevoelige leerling.
Eenmaal in groep 4 begon er iets te veranderen. Lara kon moeilijk meekomen qua tempo en moest vaak nablijven om haar werk af te maken. Lara zag dat als straf en dat terwijl ze zo haar best deed. De juffen in die tijd vonden dat Lara niet goed doorwerkte en dus moest het maar ná school. Goed om te vermelden is dat Lara echter nooit een lastige leerling is geweest. Ze gedroeg zich altijd. Dat ze moest nablijven deed veel met haar. Lara ging toen ook ineens qua niveau heel erg achteruit.
Voor ons is niveau niet superbelangrijk. Maar als het niveau ineens zo veranderd, dan zegt dat in onze optiek wel iets over het welzijn van een kind. We zijn toen diverse gesprekken gaan voeren met school, maar helaas kwam er geen verandering in de benadering van Lara. Wij hebben op een bepaald moment gekozen om de overstap naar een andere school te maken in de hoop dat dit een oplossing zou zijn. Ze kreeg een juf die haar snapte, de druk wat weg haalde en daardoor groeide ze weer.
Toch was school altijd vermoeiend voor Lara. De intense omgang met kinderen, het gedoe onderling, het in de stroom meegaan op school en alle prikkels vroegen veel van haar. Maar ze bleef overeind. Eenmaal in groep 8 was dat helaas een ander verhaal. Lara kwam bij een leerkracht terecht die nogal “dominant” kon zijn. Dat zat hem vooral in heftig en onredelijk boos worden en kinderen kleineren. Alle afspraken die vooraf gemaakt waren over Lara werden in één keer van tafel geveegd. Hij had namelijk wel 30 jaar ervaring en wist heus wel of een kind bepaalde afspraken nodig had. In Lara haar geval was dat niet aan de orde volgens hem!
Ik zal hier de details verder achterwege laten, maar het kwam erop neer dat Lara voor het eerst heftige vermoeidheidsverschijnselen liet zien, echter hadden wij eerst niet direct in de gaten waar dat vandaan kwam. Ze werd moe, viel 6 kilo af en zag steeds meer tegen school op. Uiteindelijk kwam het hoge woord eruit, Lara was zo nerveus op school omdat ze bang was dat de leerkracht weer boos zou worden. Ze durfde het ons niet te vertellen omdat hij haar al eens voor de klas voor schut had gezet, omdat wij als ouders een mail hadden gestuurd met een normale vraag over de situatie.
We zijn met Lara haar verhaal naar de intern begeleider gegaan en hebben dit met haar besproken. Zij is met Lara het gesprek ingegaan en ze belde ons die middag op met het verhaal dat ze inderdaad zag dat het Lara heel veel deed en dat Lara tegen een depressie aan leek te zitten. Het leek haar een goed idee om Lara naar een andere school binnen de organisatie te verplaatsen, omdat ze de Leraar niet kon vervangen. Wij vonden dit uiteraard omgekeerde wereld. Het één en ander is uiteraard nog wel besproken met de directie, maar helaas werd er niets mee gedaan.
Door een gebrek aan begrip of welwillendheid om bij elkaar te komen, heeft Lara de overstap moeten maken naar een heel klein schooltje een paar dorpen verderop. Lara kwam in een klasje van zeven kinderen en ze had twee ongelooflijk lieve juffen. Heel langzaam groeide Lara haar vertrouwen weer en bloeide ze weer op. Zelfs de leerkrachten zagen dat ze ontzettend opknapte en ze genoten van haar ontwikkeling. Lara scoorde in het begin van de basisschool bovengemiddeld, maar kreeg nu in groep 8 een advies van basis kader mee. TL zou al lastig worden…
Uiteindelijk groeide ze op dit schooltje zo hard dat ze haar wel TL/Havo zagen doen. Nogmaals, het gaat niet alleen maar over niveau, maar het zegt dus blijkbaar wel iets over hoe een kind zich voelt. Lara heeft daar groep 8 met veel plezier afgerond en keek erg uit naar de brugklas! Ze ging naar een relatief klein voortgezet onderwijs en daar deed ze vmbo-tl. Al na een paar weken begonnen de vermoeidheidsklachten weer, maar toch had ze het leuk op school. We begrepen niet goed waar het vandaan kwam. We dachten dat haar hobby/sport teveel van haar vroeg en we zijn begonnen om dat op een lager pitje te zetten.
Helaas bracht dit geen verbetering, maar eerder een verslechtering, omdat ze het zo mistte. Ik ben haar gaan brengen en halen om te kijken of dit kon helpen, maar dit was helaas niet het geval. De vermoeidheid werd steeds erger en op een bepaald moment kon ze niets meer. Van een actief en vrolijk meisje naar een meisje wat alleen maar huilde en op de bank lag. In overleg met school is besloten haar voorlopig thuis te houden en we zijn onderzoek gaan doen. Eerst uiteraard de medische molen in. Bloedonderzoeken, slaaponderzoeken, neurologische onderzoeken, kinderarts en tot slot een maand lang 4 dagen per week naar het revalidatiecentrum in Utrecht. Niets bracht echt iets naar voren over wat de oorzaak zou kunnen zijn.
Wat me op een bepaald moment op viel, was dat Lara vooral mentaal snel moe was. Fysiek was ze prima in staat om iets te doen. We zijn toen het psychische traject ingestapt. Eerlijk gezegd vonden wij dat wel het zwaarste traject. Er worden al snel allerlei diagnoses aan je kind geplakt en in eerste instantie denk je dan antwoorden en oplossingen gevonden te hebben, maar uiteindelijk voelde dat niet als een oplossing. Er werden allerlei therapieën gegeven, maar niets droeg echt iets bij. Men vond dat we als gezin in een intensive home treatment traject moesten om ons gezin te herstructureren etc. Ze zagen niet in wat het probleem was.
We hebben als ouders best veel over ons heen gekregen van bepaalde instanties of mensen om ons heen. Zo zouden wij volgens een bepaalde instantie “een te vriendelijk gezin” hebben, waardoor onze kinderen niet mee konden komen in de harde maatschappij. Of waren wij als ouders “de blinde vlek en boden we te weinig structuur”, maar ook hoorde we dat men vond dat “we Lara teveel verwende en dat we te beschermend waren”.
Niemand zag dat wij absoluut geen probleem hadden als gezin of met Lara. Wij zijn zeker niet te beschermend, maar ons kind liep vooral tegen een probleem met haar eigen koppie aan. Ze is blijkbaar erg snel overprikkeld en dat sloopt haar. Dit psychische traject heeft het meeste met Lara en ons gedaan. Lara kreeg de meest bijzondere diagnoses en voelde zich raar, wij als ouders hadden het gevoel dat we continue faalden…
Lara was inmiddels lange tijd thuis en we kwamen in contact met het ‘orthopedagogisch didactisch centrum’ (OPDC), dat is een onderdeel van het samenwerkingsverband. Er werd ons de optie geboden om eens per week een ambulant begeleider/docent aan huis te laten komen om met Lara een uur aan school te werken. Dat vonden wij heel fijn en Lara was blij weer iets aan school te kunnen doen. De docent kwam aan huis en de ene keer lukte het om een uur met school bezig te zijn en het andere moment gaf hij na 20 minuten aan dat het genoeg was.
Zo zijn we een paar maanden doorgegaan en vervolgens werd ons de optie geboden om te starten op het OPDC zelf. Een heel klein schooltje binnen het SWV. Lara vond het superleuk en is hier gestart. Al snel werd duidelijk dat het nog niet ging en zijn we na een poosje verder gegaan met ambulante begeleiding. Na een paar maanden hebben we opnieuw geprobeerd om te starten op het OPDC en deze keer ging het goed! Lara knapte hard op en was zo blij dat ze weer net als alle kinderen school kon volgen. Op het OPDC hebben we altijd duidelijk gevoeld dat het belang en welzijn van Lara echt voorop stond!
Het OPDC is echter een plek waar kinderen maar beperkte tijd mogen doorbrengen en we moesten op zoek naar een vervolg. Er werd gekozen voor Speciaal Voortgezet Onderwijs, best ver van huis. Lara kwam in een klas met redelijk wat externaliserende problemen. Met andere woorden, er werd met bureaus gegooid, er werden kinderen onder hun armen de klas uitgesleept en ga zo maar door. Ook dit bleek geen plek voor Lara en dat vond de school zelf ook. Op dat moment was Lara nog aan het opbouwen en ging ongeveer vier halve dagen naar school en hield zich bezig met twee vakken.
Toen startte het thuisonderwijs voor heel Nederland in verband met Corona. Het was natuurlijk vreselijk, maar qua school kon het voor ons niet gunstiger. Lara is op eigen houtje weer gaan opbouwen en was binnen mum van tijd weer volledig op het niveau van de klas, draaide het volledige rooster mee en haalde ook nog eens goede cijfers. Terug naar deze school was geen optie en we moesten opnieuw op zoek. Lara is voor een bepaalde periode terug gegaan naar het OPDC en dat verliep heel erg goed. Zo goed, dat we wel wilde proberen om terug te gaan naar regulier onderwijs.
Met een heel team wat we inmiddels om ons heen hadden verzameld en de nieuwe school zijn we goed in gesprek gegaan om er alles aan gedaan te hebben dat dit zou werken. Lara keek er weer enorm naar uit!! En helaas was ook dit voor korte duur, al na een paar weken zagen we het weer gebeuren. We hebben toen met z’n allen in goed overleg besloten om Lara half naar school en half naar het OPDC te doen zodat ze bij kon komen van school. Inmiddels was ons als ouders, maar eigenlijk ook het team om ons heen, wel duidelijk waar het probleem zat.
Maar echt een oplossing hadden we niet. Men dacht dat het wellicht beter zou gaan naarmate de tijd vorderde. Echter bij Lara werd de berg steeds groter. Ze raakte zover achterop en wist niet meer hoe ze alles in heel korte tijd in moest halen, daarnaast zou ze het vreselijk vinden als ze weer een jaar over moest doen. Lara ging zo slecht op school dat ze inmiddels weer volledig op het OPDC zat. Haar veerkracht raakte echter op en ze leek wat gedemotiveerd, iets wat we van Lara echt niet kennen, maar ik snapte goed waar het door kwam!
Ik werd gebeld door het OPDC, omdat ze zagen dat het zo slecht met haar ging qua energie en dat we misschien moesten overwegen om haar weer volledig thuis te gaan houden. We zouden kunnen nadenken om haar op een zorgboerderij of iets te plaatsen, zodat ze weer bij kon komen. Wij zagen dat als ouders niet zitten. We zagen duidelijk dat het feit dat ze op twee scholen zaten, in de groepsapp meekreeg wat haar klasgenoten allemaal voor toetsen kregen en wat zij dus nog allemaal moest inhalen haar te veel was. Ze overzag het niet meer en zag ook geen perspectief.
Ik heb voorgesteld om alles qua communicatie bij haar weg te halen en geopperd of het een idee was dat enkel het OPDC haar schoolwerk zou aanbieden. Dat is men gaan doen en het ging weer wat beter. Maar perspectief voor de toekomst was er niet. Lara mocht natuurlijk maar beperkt op het OPDC blijven en een plek waar ze goed zou passen hadden we nog niet gevonden. Lara heeft op aanraden van het team nog een neuropsychologisch onderzoek gehad en wij hebben gevraagd om blanco (zonder voorgeschiedenis) naar Lara te kijken.
Er kwam precies uit zoals we Lara zien en waarom Lara het op gewoon onderwijs niet redt. Daarbij bleef er van geen enkele diagnose die eerder gesteld was nog iets overeind. Het sterkte ons in het gevoel wat we al die tijd hadden. We hebben een eigen bedrijf waar ik werkzaam was, maar ik had bijna een dagtaak aan de communicatie tussen alle instanties, de communicatie met Lara en continue schakelen in nieuwe situaties en alle afspraken met de diverse instanties. Dit maakte dat ik niet of nauwelijks meer kon werken.
We zaten er als gezin aardig doorheen en er moest iets gebeuren op dit vlak. In pure wanhoop ben ik gaan googelen op thuisonderwijs, want dat was wat het beste had gewerkt tot nu toe en in onze ogen nog de enige optie. Ik kwam direct uit bij de site van Interteach en ben gaan lezen. Zonder gekheid, de tranen stroomde over mijn wangen want ik had het gevoel dat dit over ons ging! We hebben de volgende dag direct contact gezocht met Interteach en dat gesprek verliep heel prettig. Na de intake hebben we Lara ingeschreven.
We hebben uiteraard overleg gehad met Lara haar school van dat moment en het OPDC. Iedereen beaamde gelijk dat zij dachten dat dit inderdaad wel voor Lara zou kunnen werken. We hadden nog even een kleine drempel met de leerplichtambtenaar, omdat zij nog niet op de hoogte was van de mogelijkheid van Interteach, maar toen dat ook allemaal in orde was, kon Lara op 1 maart dan ook echt gaan starten.
Ze is direct het volle rooster mee gaan draaien en wat een plezier had ze vanaf dag 1. Elke week hielden wij ons hart vast, want wanneer zou het weer mis gaan….. Maar het ging niet mis, sterker nog, het ging en gaat steeds beter! Lara is weer blij, kan school goed volgen, heeft plezier in elke les en afgelopen week hadden we een evaluatie en Lara doet het zo goed, dat ze haar overplaatsen van vmbo-tl naar de havo.
Wat opvalt is het feit dat we zoveel rust, compassie en enthousiasme zien bij de leerkrachten! Dat werkt in geval van Lara heel aanstekelijk. Ze bouwt vertrouwen op en voelt zich vrij om fouten te maken, maar die maakt ze nauwelijks, omdat die druk weg is. Daarnaast merken we nu al dat er echt naar het individuele kind gekeken wordt en ze dus heel duidelijk maatwerk leveren en kunnen leveren als dat nodig is.
Wij waren ook benieuwd hoe het zou gaan op sociaal vlak, aangezien ze de klasgenoten meer online zien dan offline. Maar dat gaat zo ontzettend leuk. Ze hebben veel plezier onderling en helpen elkaar echt op weg als dat nodig is. Wij zijn dus oprecht ongelooflijk blij met de stap naar Interteach. Wij hebben ons kind en de rust in ons gezin terug. Maar vooral het feit dat Lara weer vrolijk en energiek is, is ons grootste geluk!!
Groetjes Jessica